De politie maakt tijdens haar werk veel mee, ook incidenten die diepe indruk maken op agenten. Via social media geeft de politie regelmatig een kijkje bij het werk van de agenten en de meldingen die zij krijgen. Agent Manon van Politie Drechtsteden-Buiten deelt op Facebook haar verhaal over een reanimatie van een baby in Hendrik-Ido-Ambacht. Het verhaal is hieronder te lezen:

‘My baby is not breathing!’
Het is 4 juni vroeg in de ochtend. Bijna klaar met de nachtdienst ben ik samen met mijn collega op weg naar het hoofdbureau van ons basisteam in Papendrecht om afgelost te worden door de ochtenddienst.

We besluiten om binnendoor te rijden. Dit blijkt achteraf gezien maar goed ook. Rijdend door Hendrik-Ido-Ambacht zien we midden op de doorgaande weg plots een auto staan. We zien dat bestuurder van de auto wat rare manoeuvres maakt door vooruit en achteruit te rijden. Op basis van wat we tijdens ons werk met regelmaat meemaken, begint ons onderbuikgevoel direct te kriebelen. Daar onze nieuwsgierigheid inmiddels gewekt is, zetten wij onze politiebus achter de auto stil. Plots stapte de bestuurder uit zijn auto en zien wij dat hij in paniek naar onze bus toegesneld komt.

‘Help, my baby is not breathing!’ horen we hem zeggen. Mijn collega en ik kijken elkaar aan, de rillingen lopen over ons lijf. Van alle scenario’s die door onze hoofden heen gingen, hadden we dit allerminst verwacht. Mijn collega stapt direct de bus uit. Terwijl ik achter hem aan ren, verzoek ik de meldkamer om met spoed een ambulance te sturen. In ditzelfde moment hebben mijn collega en ik nog even oogcontact en vragen we ons in een split second af hoe het reanimeren bij een baby ook alweer moet, dit is immers niet een dagelijkse bezigheid.

Alles gaat inmiddels heel snel. Mijn collega ziet een bezorgde moeder de auto uitstappen, de schrik in haar ogen is duidelijk zichtbaar terwijl ze in haar armen de baby vasthoudt. Terwijl we de baby overpakken zien we dat de baby goed zit ingepakt in een jasje en een deken. Hierdoor zien we de baby niet direct. Onze hartslag gaat omhoog in afwachting in welke toestand we de baby gaan aantreffen. Mijn collega schuift de deken weg en we zien een klein hoofdje tevoorschijn komen. Tot onze blijdschap zien we het kleintje nog wel ademen, al is het zeer oppervlakkig. Mijn collega kijkt vertederd naar het kleine, te vroeg geboren, hummeltje in zijn armen. De luttele minuten die duren voordat de ambulance komt lijken wel uren. Ondertussen vragen wij nadere informatie bij de ouders en geven dit direct door aan de meldkamer om zo het aanrijdende ambulancepersoneel zo veel mogelijk op de hoogte te houden van de situatie. Intussen houden we de hartslag en ademhaling van de baby continu in de gaten en leven we mee met de ouders die aan de blik in hun ogen te zien tussen hoop en vrees leven over de toestand van hun kindje.
Als het personeel van de ambulance eenmaal ter plaatse is, besluiten ze om de opgeroepen traumahelikopter te annuleren. Een last valt van ons af. Meestal een goed teken, de baby kan met de ambulance mee. Nadat we beide ouders vanuit het diepste van ons hart sterkte hebben gewenst, vervolgen we onze weg. We zitten weer in onze politiebus. Nu écht op weg naar bureau Papendrecht voor de wisseling van de wacht.

Het einde van de nachtdienst. Normaal vechten tegen de slaap. Met de adrenaline in ons lijf is de rit naar huis dit keer een eitje…
Later in de week hebben de collega’s nog contact gehad met de ouders. Hieruit bleek dat het inmiddels gelukkig weer goed gaat met de kleine 👶🏻

Manon van Politie Drechtsteden-Buiten